3. Trening

,,Talent jest jak kawałek szlachetnego, ale surowego metalu;

Dopiero pilna praca go obrobi i wartość mu wielką nadaje”

Stanisław Staszic

Konohamaru miał rację. Trening okazał się być bardzo trudny. Od jego ,,prawdziwego” rozpoczęcia minęły dwa dni, a ja nauczyłem się tworzyć wodne klony. Było to o wiele trudniejsze niż stworzenie zwykłych cienistych klonów. Bez ustanku należało kontrolować wodę i chakre, tyle że to pierwsze było moją piętą Achillesową. Nie miałem najmniejszego kłopotu z „uruchomieniem” wody. Niestety bez umiejętności kontroli było to bezużyteczne. Na dobitkę Shuzo nadal nie wracał ze swojej misji. Zaczęło mnie to już trochę niepokoić.

Leżałem wycieńczony na polanie, gdzie ćwiczyłem ostatnimi czasy. Nie miałem już chakry, a trenowałem dopiero od dwóch godzin. Robiłem się głodny, postanowiłem więc zakończyć trening i udać się do domu. Wstałem i powoli ruszyłem. Do domu wróciłem o zmierzchu.

Następnego dnia rano udałem się do kwatery Hokage na prośbę mistrza Konohamaru. Po drodze spotkałem Jiro. Zdziwiła mnie jego obecność tutaj. Czy on przypadkiem nie powinien przebywać jeszcze pod opieką lekarzy?

- Nie powinieneś być jeszcze w szpitalu? – zapytałem na głos.

- Wypisałem się na własne życzenie, chociaż lekarz mi to odradzał - odpowiedział

- Dlaczego się wypisałeś?

- Mój brat wrócił wczoraj z misji. Nie było go przez miesiąc. Chciałbym spędzić z nim trochę czasu. – przerwał na moment, zamyślił się, po czym zapytał: – Czy to prawda, że rozpocząłeś trening nad żywiołem wody?

- Tak. Reira ci powiedziała, prawda?

Pokiwał wesoło głową.

- Jak wyzdrowieję też chciałbym rozpocząć trening żywiołu. To by zwiększyło moje szanse w egzaminie na Junnin'a za pół roku

- Na pewno - zgodziłem się z nim.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że miałem spotkać się z mistrzem. Pożegnałem się z Jiro i popędziłem do siedziby Hokage.

Na miejscu czekał już na mnie mistrz Konohamaru wraz z jakimś staruszkiem. Podszedłem i przywitałem się. Mężczyzna okazał szanowanym Shinobi z naszej wioski. Został on wysłany na misję dwadzieścia lat temu i wrócił niedawno. Pewnie dlatego nigdy go nie widziałem.

- Przedstawiam wam Toshiro – powiedział Konohamaru. - To przyjaciel mojego dziadka, który zgodził się na trenowanie ciebie. Toshiro jest mistrzem w używaniu Jutsu żywiołu wody i kontroli nad chakrą, więc nauczy cię wielu przydatnych technik.

- Świetnie, ale dlaczego to nie ty mnie trenujesz? - spytałem zjadliwie. O wiele swobodniej czułem się w towarzystwie Sarutobi’ego.

- Mam ważną misję, która potrwa kilka miesięcy. Nie chciałbym zatrzymywać twojego treningi na tak długi czas, więc załatwiłem ci kogoś innego. Być może ćwiczenia okażą się bardziej skuteczne – wyjaśnił. Pożegnałem się z nim zawiedziony. Konohamaru uśmiechnął się, zarzucił plecak przez ramię i odszedł.

Mój nowy trener dokonywał w tym czasie dokładnych oględzin mojej osoby. Kiedy Konohamaru nie było już w siedzibie, odezwał się:

- A więc opowiedz coś o sobie młodzieńcze, żebyśmy mogli się lepiej poznać. Później ja opowiem ci nieco o sobie - zaproponował staruszek. Nie wiedziałem co powiedzieć. Nastała niezręczna cisza. Toshiro cały czas czujnie mnie obserwował. Wyglądał nieco przerażająco.

Wciąż nie potrafiłem zebrać się w sobie.

- Dobrze widzę, że jest ci ciężko. To może ja zacznę – przerwał, uśmiechnął się, po czym kontynuował – Nazywam się Toshiro Nagara, mam sześćdziesiąt trzy lata i mieszkam w tej wiosce całe życie. Jestem jednym z najstarszych Jonnin’ów w Konoha. Pochodzę z klanu Nagara, który charakteryzuje się wodnymi technikami. Brałem udział w drugiej i trzeciej Wielkiej Wojnie Shinob. Lubię sushi i gohanmono. Mam nadzieję, że będzie się nam dobrze współpracować – powiedział i ponownie się uśmiechnął. Jego wypowiedz poprawiła mi nieco humor. Imię, wiek, zainteresowania… Szablon rozmowy zapoznawczej wydawał się prosty, więc prędko odhaczyłem każdy punkt. Opowiedziałem mu również o moich problemach nad kontrolą chakry. Postanowił, że od razu udamy się na miejsce mojego treningu. Gdy dotarliśmy mężczyzna rozejrzał się po okolicy, po czym stwierdził, że przemierzał te rejony setki razy, ale nigdy w życiu nie był w tym miejscu

Trening się rozpoczął. Na samym początku mistrz Toshiro obwieścił:

- Skup chakre w stopach i wejdź na powierzchnię wody.

Od razu wykonałem jego polecenie. Zdziwiło mnie jednak, że kazał mi wykonać takie proste ćwiczenie. Staruszek kontynuował

- Dobrze teraz użyj Mizu jutsu burasuto.

Po raz kolejny wykonałem jego polecenie i stworzyłem ogromny strumień wody. Mistrz zdziwił się nieco. Zapewne pierwszy raz widział taki duży strumień wody u nowicjusza, przynajmniej tak mi się wydawało. Przyjrzał mi się uważnie.

- Chyba już wiem w czym problem. Proszę cię teraz stwórz jednego porządnego wodnego klona. Jesteś w stanie to zrobić? -spytał

- Potrafię stworzyć trzy! – odkrzyknąłem dumnie.

- Dobrze, ale ja proszę tylko o jednego – oznajmił. Cały czas stojąc na powierzchni wody zacząłem tworzyć wodne ciało i przekazywać do niego swoją chakre. Nagle straciłem panowanie nad energią w nogach i runąłem do wody. Toshiro zaśmiał się, gdy ciecz rozbryzgała się dookoła.

- Młodzieńcze wiesz, że gdyby nie chakra klanu Haru nie byłbyś w stanie nawet chodzić po wodzie – oznajmił. – Twoim najgorszym problemem jest to, że gdy musisz wykonać kilka czynności związanych z kontrolą chakry skupiasz się tylko na jednej przez co tracisz kontrolę nad pozostałymi. Znam dobre ćwiczenie, dzięki któremu będziesz w stanie poprawić swoją kontrole i dodatkowo wzmocnić zmysły. Zajmiemy się tym jutro. Teraz skupmy się tylko na tym ćwiczeniu. Spróbuj powtarzać do póki nie uda ci się wytworzyć pięciu wodnych klonów stojąc na powierzchni wody.

- Ale czemu nie możemy zająć się tym ćwiczeniem, o którym wspominałeś?

- Wydaję mi się, że będzie ono dla ciebie nieco nieprzyjemne, więc wolę przełożyć go na jutro – wyjaśnił, podszedł do drzewa, ułożył się po nim wygodnie, a kilka minut później do mych uszu doszły ciche pochrapywania. To ma być wielki Shinobi?, pomyślałem ironicznie, koncentrując się na treningu.

Toshiro spał trzy godziny. Przez ten czas nieprzerwanie ćwiczyłem. Gdy się obudził powiedział, że chciałby zobaczyć rezultaty mojego treningu. Stanąłem na powierzchni wody, zrobiłem kilka wydechów, po czym zacząłem tworzyć pierwszego klona. Udało mi się. Jednak miałem już pewne trudności w kontroli. Mistrz uśmiechnął się. Chyba był ze mnie zadowolony, pomyślałem. Po chwili powiedział:

- Dobrze, a teraz niech zaatakuje mnie twój klon.

Kopia ruszył w kierunku Toshiro, jednak zanim zbliżyła się do niego, rozpłynął się, a ja z powrotem wylądowałem w wodzie. Nie kontrolowałem go wystarczająco dobrze. Byłem wściekły. Toshiro oznajmił:

- Poczyniłeś postępy młodzieńcze. Szczerze mówiąc twoja kontrola jest nadal cherlawa, ale po moim treningu stanie się ona twoją mocną stroną, uwierz mi. Jednak celem tego ćwiczenia nie było tylko wzmocnienie twoich umiejętności kontrolowania. Czy coś zauważyłeś? - spytał

- Nic szczególnego mnie nie zaciekawiło podczas treningu – odpowiedziałem – Czy to źle?

-Nie, ale chodziło mi o to, że kontrola chakry różni się od kontroli wody. Chakre kontrolować jest o wiele łatwiej, dlatego następnym celem naszego treningu będzie nauczenie się tego.

- Dobrze, rozumiem. Więc co mam zrobić?

- To będzie bardzo proste ćwiczenie. Będzie ono wymagało od ciebie tylko skupienia. Połóż się w wodzie – powiedział. - Co czujesz?

- Woda jest wilgotna i wpływa mi do uszu – odpowiedziałem

- Dobra, a teraz słuchaj mnie dokładnie. Aby dobrze kontrolować wodę trzeba się w nią wczuć. Zamknij oczy, postaraj się stać jednością z żywiołem. Traktuj ją jako część siebie. Nie myśl o niczym, oczyść swój umysł. Jesteś tylko ty i woda.

Leżałem tak około piętnastu minut. Wydawało mi się, że częściowo udało mi się zrobić to, o czym mówił Toshiro. Jednak nie da się opisać uczucia jakiego wtedy doświadczyłem. Poczułem się jak zupełnie inny człowiek. Czułem się tak jakbym leżał tak od lat i woda, która mnie otaczała byłą częścią mojego ciała. Czułem każdą krople. Spodobało mi się to. Chciałem leżeć tak jak najdłużej. Mistrz uznał jednak, że piętnaście minut mi wystarczy i wyciągnął mnie z wody. Popatrzył na mnie z dumą w oczach i powiedział:

- Gratulacje, udało ci się zjednoczyć z wodą za pierwszym razem. Wbrew pozorom masz talent do jej kontroli. Wygląda na to, że Konohamaru słusznie cię ocenił.

- To wspaniałe uczucie. Czułem się jakbym leżał tam całe życie.

- Wiem, wiem. Jeżeli będziesz robił to codziennie przez dwie godziny, lub dłużej, twoje umiejętności szalenie wzrosną – wyjaśnił, na co skinąłem wesoło głową.

Zaczęło się robić późno. Rozpoczęliśmy drogę powrotną do domu. Przez cały czas rozmawiałem z Toshiro o technikach, które poznam i wielu innych rzeczy dotyczących świata Shinobi. Ten dzień był cudowny. Zapomniałem o wszystkich problemach jakie miałem. Nie wiedząc czemu, wydawało mi się, że Shigeru gdzieś tam we mnie też jest szczęśliwy i z niecierpliwością czeka na kolejne spotkanie.

Następnego dnia z samego rana udałem się na miejsce mojego treningu.

Na miejsce dotarłem dużo wcześniej przed mistrzem Toshiro, który zapewne jeszcze nie wyszedł z domu. Postanowiłem przećwiczyć formy, które pokazał mi on poprzedniego dnia. Na pierwszy ogień poszło ćwiczenie z klonami. Wszedłem na rzekę i zacząłem formować znaki rękoma. Błyskawicznie pojawiła się obok mnie moja kopia. Wiedziałem, że aby trening był skuteczniejszy klon musiał cały czas się poruszać. Tym razem nie straciłem kontroli nad chakrą umieszczoną w stopach i udało stworzyć mi się drugiego klona, który zaczął walczyć z tym stworzonym na początku. Wydawało mi się, że kontrola walczących kopii jest dobrym sposobem na wzbogacenie treningu. Później wszedłem do wody i położyłem się w niej. Wykonałem wszystkie zalecenia Toshiro z poprzedniego dnia i oczyściłem umysł. Po chwili znów czułem to wspaniałe uczucie. Jednak tym razem było o wiele głębsze. Wczoraj podczas powrotu dowiedziałem się, że czym częściej będę starał się to robić tym lepiej ,,zjednoczę” się z wodą.

Leżałem tak około dwóch, trzech godzin zanim zjawił się staruszek. Był zadowolony widząc, że przyszedłem przed czasem i ćwiczyłem. Przyszła pora na trening Toshiro. Cały czas zastanawiałem się na czym będzie polegał. Miał być czymś niezwiązanym z wodą, a więc zapewne będzie to trening nad kontrolą chakry. Rozkazał mi wziąć Kunai, po czym podszedł do mnie i powiedział:

- Woda jest żywiołem, który wymaga bardzo dokładnej kontroli chakry. Musisz wiedzieć, o każdej komórce swojego ciała, której przekazujesz chakre - Podszedł do mnie i sypnął mi jakimś proszkiem w oczy. Momentalnie oślepłem. Byłem zdziwiony i zdenerwowany.

- Co robisz?! Dlaczego mnie oślepiłeś? – krzyknął rozgniewany.

- Spokojnie, nie złość się tak, to część treningu – oznajmił. – A teraz słuchaj mnie uważnie. Oczy są bardzo przydatne człowiekowi, ale nie możesz polegać tylko na nich, wyłączając inne zmysły. Istnieje wiele technik, które mają na celu oszukanie oczu przeciwnika. Nauczę cię teraz jak się przed nimi bronić.

- Ale to miał być przecież trening nad kontrolą chakry

- I jest. Słuchaj jeszcze nie skończyłem. Aby wzmocnić pozostałe zmysły musisz skupić w nich swoją chakre. To samo tyczy się oczu. Jeżeli nauczyć się kontrolować dokładnie chakre będziesz mógł dwudziestokrotnie wyostrzyć zmysły, a w przypadku twojej energii możliwe, że pozwoli ci ona widzieć chakre innych. Teraz będę cię atakował. Nic nie widzisz więc skup w sobie energię i obroń się przed moimi atakami.

- Co?! To niemożliwe!

- Spróbuj – powiedział, po czym umilkł. Wyciszyłem się, nagromadziłem chakre i skupiłem ją w uszach, nosie oraz innych częściach swojego ciała. Usłyszałem szmer za mną, odwróciłem się. Nagle poczułem uderzenie w plecy. Upadłem na ziemię.

- Dałeś się nabrać. Rzuciłem nożem Kuani w tamtym kierunku, aby odwrócić twoją uwagę i zaatakować cię od tyłu. Musisz się bardzo starać. Jeżeli nie umiesz zablokować mojego ciosu postaraj się go uniknąć. Nie zapomnij o wprowadzeniu chakry do nóg i rąk.

I tak próbowałem. Minęło kilka godzin, a mi udawało się uniknąć kilka ciosów Toshiro. Czułem jak ilość mojej chakry wzrasta z minuty na minutę. Potrafiłem wyczuć lecący nóż Kunai, czy też shuriken. Pojedyncze ataki pięścią i nogą jednak nadal sprawiały mi problem. Nagle usłyszałem szum wody -wyglądało na to, że staruszek zaczyna to traktować coraz bardziej poważnie.

- Trzymaj się na baczności, młodzieńcze! Teraz mam zamiar używać Jutsu. Ty też możesz wykorzystać swoje techniki – To powiedziawszy, wykonał technikę wodnego smoka. Byłem przerażony. To potężne Jutsu dla zaawansowanych, a ja miałem jej uniknąć, na dodatek ślepy. Toshiro chyba przesadza, pomyślałem. Wodny smok był coraz bliżej. Czułem go bardzo wyraźnie. Nie wiedziałem czemu, ale potrafiłem wyobrazić sobie wygląd stwora. To chyba zasługa pojednania się z wodą.

Nie wiedziałem co robić. Nie dam rady uciec takiej technice, a przyjęcie jej na siebie, lub próba jakiegokolwiek sparowania jest samobójstwem. Nagle przypomniała mi się moc, której użyłem do walki z Shinobi Skały. Ten zielony płomień mógł być jedyną rzeczą mogącą powstrzymać tę technikę. Nagle momentalnie przejrzałem na oczy. Cały płonąłem tą mocą. Byłem zdumiony. Poprzednim razem czułem się z dziesięć razy słabszy. W moją stronę kierował się ogromny wodny potwór. Bez zastanawiania postanowiłem użyć Mizu jutsu burasuto. Z moich ust wystrzelił ogromny strumień. Nie była to jednak woda. Widząc moją technikę Toshiro zneutralizował własne Jutsu i bardzo szeroko otworzył usta. W miejscu substancji, którą wystrzeliłem była teraz bardzo głęboka dziura. Moc zniknęła, upadłem na ziemię. Toshiro momentalnie do mnie podbiegł. Krzyknął:

- Co się stało! Co to za moc?

- Nie wiem. Wydaje mi się, że to moc klanu Haru. Do końca nie opanowałem jej działania.

- Jakim cudem wytworzyłeś kwas? – spytał rozgorączkowany.

- Co? Jaki kwas? To coś zielonego to był kwas?! - zapytałem oszołomiony

- Przecież to ty go stworzyłeś. Czyżbyś nigdy wcześniej nie używał tej mocy? - zapytał

- Raz podczas eskorty tego mnicha. Ale ja chciałem użyć tylko wodnego podmuchu.

- Bardzo ciekawe. Twoja umiejętność musiała zmienić właściwości Jutsu, którego użyłeś – wyjaśnił. To ostatnie słowa jakie pamiętam, najprawdopodobniej zemdlałem.

Obudziłem się w szpitalu. Nade mną stała Sakura. Jeden z najlepszych Medyków w wiosce, obok mnie siedział Toshiro, a w drzwiach stał Hokage. Widząc mnie przytomnego Naruto powiedział:

- No, nareszcie się obudziłeś.

- Jak długo byłem nieprzytomny? – spytałem

- Około czterech godzin – odparła Sakura

- Przez ten czas wraz z Hokage ustaliliśmy nieco na temat twojej techniki. Okazało się, że dzięki temu płomieniowi siła twojej chakry wzrasta. Ma on również umiejętności modyfikowania Jutsu. - powiedział Toshiro

- Radzę ci jednak tego nie używać, przynajmniej na razie – poradził Szósty

- Dlaczego? Czy czymś to grozi? - zapytałem

- Spójrz na siebie. Leżysz w szpitalu. Poprzednim razem też tu wylądowałeś po użyciu tego Jutsu – odrzekła Sakura

- Chodzi o to, że nie radzisz sobie zbyt dobrze z kontrolą chakry. A kontrolowanie takiej ilości potężnej mocy może być dla ciebie niebezpieczne – wyjaśnił Toshiro

- A więc mam tego nie używać? - spytałem niepewny tego, co przed chwilą usłyszałem

- Zrobię wszystko co w mojej mocy, aby po zakończeniu naszego treningu, mogłeś swobodnie używać tej tajemniczej techniki – oznajmił Toshiro

- Mam do ciebie jeszcze jedno pytanie Mitsuo. Chodzi o Shigeru

- A o co dokładnie chodzi? - zapytałem

- Czy pojawił się ponownie?

- Nie, powiedział mi, że odnowa sił zajmie mu kilka miesięcy – odpowiedziałem

- Rozumiem. To wszystko co chciałem wiedzieć – powiedział Hokage i opuścił pomieszczenie.

- Sakura-san, kiedy będę mógł wrócić do domu?

- Właściwie nic ci nie jest. Straciłeś tylko przytomność. Możesz wrócić nawet teraz – Po tych słowach równie wyszła. Toshrio został ze mną jeszcze na około pół godziny. Rozmawialiśmy o dalszych etapach trening.

W szpitalu zostałem do godziny siódmej, spakowałem się i poszedłem do domu. W sumie to Shuzo nadal nie wrócił, pomyślałem. Całą drogę wydawało mi się, że ktoś mnie śledzi. Była to niska osoba w szarym płaszczu. Uznałem za przypadek fakt, że kieruje się w tą samą stronę co ja, a gdy się odwrócę panicznie się chowa. Nawet gdyby mnie śledziła, nie wyglądała na nikogo groźnego. Właśnie znalazłem się przed swoim domem. Rozejrzałem się dokładnie. Postać stała za ścianą pobliskiego budynku i cały czas patrzyła w moją stronę. Udałem, że tego nie widzę i wszedłem do domu. Przywitałem się z mamą i usiadłem do stołu.

- Długo cię dziś nie było. Czyżby trening się przedłużył? – zapytała. Wyglądała jakby nic nie widziała o tym, że ponownie trafiłem do szpitala, więc postanowiłem jej nie martwić.

- Tak. Shuzo jest w domu? – zapytałem chcąc zmienić temat

- Nie, jeszcze nie wrócił. Zaczynam się martwić - odpowiedziała. Szczerze mówiąc ja też byłem już nieco zaniepokojony. Shuzo powinien wrócić kilka dni temu.

Dość długo rozmawiałem z mamą. Opowiadała mi o najdziwniejszych rzeczach. Postanowiłem ją o coś spytać :

- Mamo, mogłabyś opowiedzieć mi coś o tacie? – spytałem mając nadzieje, że tym razem czegoś się dowiem

- Nie mam o nim nic ciekawego do powiedzenia – odpowiedział, po czym kazała mi pójść spać. Poszedłem więc do siebie. Następnego dnia wstałem dość wcześnie. Ubrałem się i wyszedłem z domu. Miałem zamiar udać się na miejsce mojego treningu. Szedłem powoli. Nagle znów zobaczyłem postać z wczoraj. Na mój widok schowała się, a kilka sekund później ruszyła za mną. Skręciłem w bardzo długą i wąską uliczkę. Poszedł za mną. Po kilku minutach ponownie się obejrzałem. Postać

cały czas mnie śledziła. Odwróciłem się i krzyknąłem:

- Hej, ty! Dlaczego wciąż mnie śledzisz?

Postać zaczęła panicznie wrzeszczeć i uciekać. Ruszyłem dalej. Po chwili byłem już przy bramie wioski. Wychodząc zauważyłem Reire biegnącą w moją stronę

- Mitsuo zaczekaj – krzyknęła. Zatrzymałem się

- O co chodzi?

- Hokage kazał mi przekazać, że... - przerwała i zaczęła dyszeć ze zmęczenia.

- Co Hokage chciał mi przekazać?

- Chodzi o twojego brata - odrzekała

- Co z Shuzo? Co się stało? – zalałem ją pytaniami.

- Nasz oddział w Kraju Wodospadu został zaatakowany przez Shinobi Skały. Prawdopodobnie nikt nie przeżył. Bardzo mi przykro

- Co?! To niemożliwe Shuzo, nie mógłby... - nie potrafiłem nawet wymówić tego słowa. Byłem przerażony.